W kilkunastomilionowym Kairze, mieście „molochu”, żyje 60-tysięczna społeczność Zabbaleenów, chrześcijan obrządku koptyjskiego. Ich społeczna pozycja przywodzi na myśl kastę trędowatych w Indiach – jedyna praca, jakiej mogą się podjąć to zbieranie i sortowanie setek ton śmieci.

Kair aż do późnych lat 80-tych nie miał swoich służb oczyszczania miasta – Zabbaleenowie byli w stanie przetworzyć 80% odpadków (dla porównania Londyn przetwarza ich tylko 3%). Działając niesłychanie prymitywnymi metodami, po dziś dzień są o wiele skuteczniejsi niż zachodnie firmy recyclingowe. Twórcy filmu, towarzysząc kilku nastoletnim bohaterom, ukazują świat, którego istnienie trudno sobie wyobrazić: dzieci bawiące się na hałdach śmieci, szkołę recyclingu, dorosłych opowiadających o dumie bycia śmieciarzem, działające prężnie organizacje broniące etnicznej i religijnej odrębności tej wypchniętej poza nawias życia społecznego kasty. Choć traktowani jak pariasi, Zabbaleenowie mają dużo godności – wiedzą, jak wiele zawdzięcza im miasto. Swojej pracy potrafią nadać głęboki sens.

Z niepokojem patrzą jednak w przyszłość. Bezlitosne mechanizmy globalnego kapitalizmu sprawiają, że międzynarodowe koncerny coraz bardziej interesują się przetwarzaniem kairskich śmieci. Część Zabbaleenów wietrzy w tym swoją szansę i próbuje z nimi współpracować. Dla pozostałych to śmiertelne zagrożenie dla ich kulturowej tożsamości.

Film jest zapisem świata odchodzącego w przeszłość. Twórcy, unikając epatowania obrazami nędzy, sprawili, że potrafimy zrozumieć nostalgię i miłość, z jaką bohaterowie patrzą na swoją zagraconą odpadkami dzielnicę. Film był pokazywany na festiwalu filmowym PLANETE DOC REVIEW 2010.